این روز ها به هر سویی که می نگریم صحبت از کریستوفر نولان و فیلم جدیدش یعنی «Dunkirk» است. اثری که بینندگان را به دوران جنگ جهانی دوم می برد و روایتی از نبرد دانکرک را به تصویر می کشد. جنگی که در طی آن هزاران نفر جان باختند. فیلم جدید نولان که مطابق نظر منتقدین یکی از شاهکار های ژانر جنگ به حساب می آید، از سه زاویه ی زمین، آسمان و دریا نبرد مذکور را به تصویر کشیده است. نولان بر خلاف آثار گذشته اش تابو شکنی کرده و دیالوگ های کمتری در فیلم خود گنجانده است. او برای هر چه واقعی تر نشان دادن چهره ی جنگ از فناوری IMAX استفاده کرده و به مردم پیشنهاد داده که در صورت امکان فیلم اش را در سینمای IMAX مشاهده کنند. در جریان فرش قرمزی که برای اکران این فیلم در ایالات متحده به پا شد، نولان و عوامل فیلم به همراه مردم  به تماشای این اثر نشستند و فرصتی برای پایگاه های خبری پیش آمد تا با وی گپ و گفتی ترتیب دهند. با هم در این مطلب نگاهی به آن چه این شخص در این مصاحبه بیان کرده می افکنیم.خبرنگار پایگاه خبری «Indiewire» در رابطه با نتفلیکس از وی سوالاتی کرد. پاسخی که نولان به او داد تامل بر انگیز بود.

نتفلیکس سیاست عجیب و غریبی در اکران آثار سینمایی دارد. آن ها فکر می کنند که هر آن چه ساخته می شود مجبورند یا به صورت آنلاین پخشش کنند یا در قالب DVD به بیرون عرضه کنند که بدون شک یک شیوه ی غیرقابل تحمل برای به نمایش گذاشتن آثار سینمایی است. آن ها با این سیاست خود فرصت های همکاری بسیاری را از دست داده اند. در آن سوی میدان شبکه ی آمازون قرار دارد که خوشبختانه اشتباه نتفلیکس را مرتکب نمی شود و این رسانه باید در نظر داشته باشد که با نتفلیکس بر سر هر چه سریع تر نشان دادن آثار رقابت نکند.

شبکه ی نتفلیکس در سراسر جهان با صرف هزینه های بسیار و راحت گذاشتن سازندگان باعث شده تا خیل عظیمی از کارگردان ها به همکاری با این شبکه مشغول باشند، تا حدی که در جشنواره ی فیلم کن امسال شاهد اکران دو فیلم از این استودیو بودیم که هر دوی آن ها با نقد های مثبت بسیاری از سوی منتقدین رو به رو شدند. فیلم های «Okja» و «The Meyerowitz Stories» توسط نتفلیکس ساخته شده اند. این نکته نیز باعث شگفتی نولان نشد.

بنظرم حمایت نتفلیکس از کارگردان های بین المللی و صرف هزینه های بسیار برای تصاحب امتیاز پخش فیلم های شان کار خوبی است ولی این استودیو با این کار خود باعث شده تا میزان مشارکت مردم در سینما ها کاهش یابد. نقشی که نتفلیکس در استقبال مردم از سینما ها ایفا کرده به ضرر سینما تمام شده است. سیاست شان بی هدف است و من آن را درک نمی کنم.

این اولین باری نیست که نولان در مقابل رسانه های دیجیتال سینمایی نظیر نتفلیکس موضع می گیرد. مارس گذشته، او در مصاحبه ای بیان کرده بود که دانکرک را طوری می سازد که برای درک کردن کامل آن باید در سینما و در روی صندلی های آن بنشینید و شبکه هایی نظیر نتفلیکس هرگز با پخش آنلاین اثر نمی توانند آن احساس صحیحی که فیلم به دنبال انتقال آن است را به مخاطب القا نمایند. نولان موضع خود را در قبال سینما صراحتاً بیان کرد و گفت که حرف هایش را از طریق پرده های سینما به مردم می زند و نیازی به نتفلیکس برای انجام این کار ندارد.

هرگز با نتفلیکس برای پخش فیلم هایم وارد مذاکره نمی شوم. چرا باید این کار را کرد؟ اگر فیلم تان را برای سینما می سازید پس باید تنها توسط سینما آن را به جهانیان نشان دهید.من دهه ی 80 میلادی را به خوبی به یاد دارم. زمانی که رسانه های دیجیتالی تازه در اوایل کار خود بودند. در دهه ی 90 این رسانه ها تبدیل به یک کابوس برای فیلم سازان شدند، چرا که اگر تهیه کنندگان فیلم شما را نپسندند، تنها راهی که برای نشان دادن فیلم تان به مردم دارید، این است که از طریق رسانه های دیجیتال وارد عمل شوید.کاری که نتفلیکس می کند، تازگی ندارد.مشکلی که نسل های امروزی دچارش شده اند، این است که فکر می کنند قبل از آن ها تلویزیون روز های خوشی را به خود ندیده است و سینما با وجود آن هاست که معنا یافته است. وقتی به عصر های پخش تلویزیونی نگاه می کنید،  صحبت از دوران های طلایی و سریال های شاخص است. سینما و فیلم ها به چنین چیز هایی مقید نیستند. عصر طلایی فیلم سازی مربوط به بازه ی خاصی از سال ها و ماه ها نیست و دوست ندارد که در یک برهه ی زمانی دچار رکورد یا پیشرفت ناگهانی شود. رشد و صعود در سینما همواره وجود داشته است. چیزی که امروزه در سینما انجامش می دهیم به مراتب از آن چه هاوارد هاکس در دهه ی 50 انجام می داد بهتر است. تفاوت ها به سبک و نحوه ی نگرش هر کارگردان بستگی دارد. ده سال پیش از من سوالات بسیاری در مورد صنعت بازیسازی می پرسیدند. من به آن ها می گفتم که این صنعت بلایی بر سر سینما نخواهد آورد چون که دو چیز مجزا از هم هستند. در عصر امروز هم واقعیت مجازی را داریم که آن هم مشکلی برای سینما به حساب نمی آید. من عاشق تلویزیون هستم. پدیده ی فوق العاده ایست. کاری که برادرم جاناتان در تلویزیون انجام می دهد را بسیار دوست دارم. بسیار مشتاقم که برادرم در چنان قالبی به فعالیت مشغول است. تلویزیون یک رسانه ی متفاوت است ولی من عاشق سینما هستم چرا که به من امکان داستان گویی در سطح بسیار بالا را می دهد.

30nama