حقایق جالب فیلم Forrest Gump

حقایق جالب فیلم Forrest Gump – فارست گامپ

فیلم فارست گامپ (Forrest Gump) به کارگردانی رابرت زمکیس و با اقتباس اریک راث از رمانی به همین نام، نوشته‌ی وینستون گروم، داستان مرد ساده دلی به نام فارست گامپ است که در حالی که در ایستگاه اتوبوسی به انتظار نشسته، داستان زندگی‌اش را از زمانی که کودکی با محدودیت‌های فراوان بود، رابطه‌ی نزدیکش با مادرش، آشنایی با عشق بزرگ زندگی‌اش جنی، تا زمان جوانی و میانسالی که به موفقیت‌های بزرگی در زمینه‌های مختلف دست می‌یابد روایت می‌کند و در این میان، بخشی از تاریخ معاصر آمریکا از جمله جنگ ویتنام، تحولات فرهنگی و دوران هیپی‌ها و همچنین ترور شخصیت‌های مطرح آمریکایی به شکل جذابی دوره می‌شود. Forrest Gump که در سال ۱۹۹۴ با بودجه‌ای ۵۵ میلیون دلاری توسط پارامونت پیکچرز (Paramount Pictures) ساخته شد، در سینماهای آمریکا به فروش ۳۳۰ میلیون دلاری و در سطح جهان به فروش ۶۷۷ میلیون دلاری دست یافت و ضمن نامزدی در ۱۳ بخش مختلف جوایز اسکار، در حضور فیلم‌های مطرح دیگری همچون پالپ فیکشن (Pulp Fiction)، افسانه‌های خزان (Legends of the Fall) و رستگاری در شاوشنگ (The Shawshank Redemption The Shawshank Redemption)، موفق به تصاحب 6 جایزه اسکار شامل جوایز بهترین فیلم، بهترین کارگردانی، بهترین فیلمنامه اقتباسی، بهترین بازیگر مرد، بهترین تدوین و بهترین جلوه های ویژه شد. در ادامه این مطلب با بیان برخی حواشی و حقایق جالب این فیلم همراه ما باشید:

کمپانی برادران وارنر (Warner Bros.) از آنجایی که فکر می‌کرد ایده‌ی فارست گامپ، شبیه ایده‌ی فلم مرد بارنی (Rain Man) است، در سال ۱۹۸۸ امتیاز ساخت این فیلم را با فیلم تصمیم اداری (Executive Decision) معاوضه کرد. تصمیم اداری به کارگردانی استوارت بایرد و با بازی کرت راسل، هالی بری و استیون سیگال اگرچه همچون فارست گامپ، بودجه‌ای ۵۵ میلیون دلاری داشت ولی فروش جهانی آن کمتر از یک پنجم فروش فارست گامپ بود.
بیل موری، جان تراولتا و چوی چیس از جمله کسانی بودند که پیشنهاد بازی در نقش فارست را رد کردند. تراولتا پس از نمایش فیلم بابت رد این نقش ابراز پشیمانی کرد.
نقش جنی ابتدا به جودی فاستر، دمی مور و نیکول کیدمن پیشنهاد شده بود.
زمانی که فارست می‌خواهد برای جماعت حاضر، درباره‌ی جنگ ویتنام سخنرانی کند سیم میکروفون قطع شده و ما صدای وی را نمی‌شنویم. خود تام هنکس بعدها فاش می‌کند که در این سخنرانی واقعا چه گفته است: خیلی از این‌هایی که به ویتنام میان وقتی پیش مامان‌هاشون بر می‌گردند دیگه پایی ندارن. تازه خیلی از اونها هیچوقت نمی‌تونن به خونه برگردن. این وضع خیلی بده. این تمام چیزی بود که باید دربارش صحبت می‌کردم.
تام هنکس هیچ مبلغی را به عنوان دستمزد برای این فیلم نگرفت. در عوض درصدی از حق امتیاز فیلم به او پرداخت شد‌. چیزی حدود ۴۰ میلیون دلار.
در هنگام فیلمبرداری تعدادی از صحنه‌هایی که تام هنکس با سرعت در حال دویدن است، از برادرش جیم، به عنوان بدل او استفاده شد.
در صحنه‌ای از فیلم، یکی از سربازان به فارست می‌گوید که راز موفقیت در پینگ پونگ آن است که چشم از روی توپ برنداری. از آن پس تام هنکس در تمام صحنه‌های مربوط به پینگ پونگ حتی یک بار هم پلک نمی‌زند.
بری ساننفلد (Men in Black Series) و تری گیلیام پیشنهاد هدایت فیلم را رد کردند. ساننفلد، کارگردانی فیلم ارزش‌های خانواده آدامز (Addams Family Values) را به کارگردانی فارست گامپ ترجیح داد.
در فیلم، فارست و شخصیت دن تیلور مرکز فروش میگویی را با نام بوبا گامپ (Bubba Gump) تاسیس می‌کنند. در حال حاضر بوبا گامپ در ۳۳ نقطه از جهان از جمله آمریکا، ژاپن، چین و اندونزی شعبه دارد.
گری سینایس در نقش دن تیلور که در جنگ ویتنام هر دو پاهایش را از دست داده بود، پارچه‌های آبی رنگ مخصوصی را به پایین پاهایش می‌بست و با آنها جلوی دوربین حاضر می‌شد. بعدها این قسمت‌های آبی رنگ با جلوه‌های ویژه حذف شد و چنین به نظر رسید که پاهای او واقعا قطع شده است. از آنجایی که استفاده از چنین روش‌هایی در سینما در آن روزها چندان مرسوم نبود، فارست گامپ در نهایت اسکار بهترین جلوه‌های ویژه را از آن خود کرد.
صحنه‌هایی که فارست برای ماه‌های طولانی بدون هدف می‌دود از یک ماجرای واقعی در سال ۱۹۸۲ الهام گرفته شده است. زمانی که لوئیس مایکل فیگروا ۱۶ ساله، برای حمایت از بیماران سرطانی مسافت بین نیوجرسی تا سن فرانسیسکو را دوید.
در بسیاری از صحنه‌های فیلم، فارست روی یک نیمکت پارک نشسته و داستانش را تعریف می‌کند. در حقیقت ۵ نیمکت برای این صحنه‌ها ساخته شد که پس از اتمام فیلمبرداری، یکی از آنها به موزه‌ی تاریخی هاوانا فرستاده شد، یکی به مؤسسه اسمیتسونین داده شد، دو تا از آنها به پارامونت پیکچرز داده شدند و آخری نیز به نگهبان امنیتی کار واگذار شد که در حین فیلمبرداری فیلم، دائما در حال گشت زنی بود. عده‌‌ای بر این باورند که افرادی ناشناس، نیمکت اصلی را دزدیده‌اند. پیشنهادهای زیادی برای خرید نیمکت‌ها ارائه شده بودند که عجیب‌ترین آنها پیشنهادی نیم میلیون دلاری بود.

صحنه‌ای که فارست از لیندون جانسون، رئیس جمهور آمریکا مدال افتخار می‌گیرد در حقیقت متعلق به سامی ال دیویس، سرباز آمریکایی است. در این صحنه با کمک جلوه‌های ویژه، سر و گردن تام هنکس روی بدن او سوار شده است.
دیوید آلن گریر، آیس کیوب و دیو چپل از جمله بازیگرانی بودند که پیشنهاد بازی در نقش بوبا را رد کردند. آیس کیوب این نقش را احمقانه می‌پنداشت و چپل نیز فکر می‌کرد که فیلم شکست خواهد خورد. چپل ۴ سال بعد، در فیلم ایمیل داری (You’ve Got Mail) به کارگردانی نورا افرون، با تام هنکس همبازی شد. توپاک شکور، خواننده‌ی سرشناس هیپ هاپ، برای ایفای نقش بوبا تست داد ولی پذیرفته نشد.
دیالوگ معروف «مامانم همیشه می‌گفت زندگی مثل یه جعبه‌ی شکلاته، هیجوقت نمی‌دونی چی ازش نصیبت میشه» به انتخاب موسسه‌ی فیلم آمریکا به عنوان چهلمین نقل قول برتر تاریخ سینما انتخاب شد.
قایقی که فارست در فیلم از آن برای صید میگو استفاده می‌کرد، اینک در دریاچه مقابل رستوران سیاره هالیوود در دیزنی‌لند قرار دارد. همچنین راکتی که فارست با آن پینگ پونگ بازی می‌کرد با امضای تام هنکس از دیوار رستوران آویزان شده است.
هنگامی که فیلم فارست گامپ با استقبال فوق العاده‌ی منتقدین و مردم روبرو شد به صورت طبیعی پیشنهاد ساخت دنباله‌های آن نیز از طرف تهیه کنندگان فیلم مطرح شد که با مخالفت جدی تام هنکس همراه بود. تهیه کنندگان از سال ۲۰۱۰، به صورت جدی‌تر به دنبال ساخت گامپ و کمپانی (Gump & Co.) هستند.
در صحنه‌های مربوط به بازی پینگ پونگ، در حقیقت هیچ توپی در کار نیست و برای به تصویر کشیدن آن از جلوه‌های ویژه استفاده شده است.
در صحنه‌ی مربوط به هیپی‌ها، بازیگران سیاه لشکر فیلم از بین افراد حاضر در فستیوال رنسانس مریلند انتخاب شده بودند چرا که الن لویس به عنوان انتخاب کننده‌ی بازیگران فیلم اعتقاد داشت که تیپ و مدل موی آنها بسیار به هیپی‌ها نزدیک است.
تمام دیالوگ‌های جان لنون در فیلم از آهنگ مشهور وی به نام تصور کن (Imagine) برگرفته شده است.
صدای شخصیت الویس پرسلی در فیلم، متعلق به کرت راسل است. راسل در سال ۱۹۷۹ در فیلم الویس (Elvis) به کارگردانی جان کاترپنتر، نقش این خواننده‌ی سرشناس را ایفا کرده است.
در بین تمام آثار شرکت پارامونت، فارست گامپ پیش از هر فیلم دیگری به فروش ۱۰۰ میلیون دلار، ۱۵۰ میلیون دلار و ۲۰۰ میلیون دلار دست یافت.
در تمام عکس‌هایی که در فیلم گرفته می‌شود، چشم‌های فارست بسته هستند.
گری سینایس با الهام از شخصیتش در فیلم (ستوان دن تیلور)، گروه راک اند رولی را با نام گروه ستوان دن تاسیس کرد. اعضای این گروه به نقاط مختلف جهان سفر کرده و برای سربازان آمریکایی مستقر در آنجا برنامه اجرا می‌کنند.
فارست گامپ به دلیل اهمیت فرهنگی، تاثیرات تاریخی و همچنین مسائل مربوط به زیبایی شناسی، در سال ۲۰۱۱ برای نگهداری در کتابخانه ملی کنگره آمریکا انتخاب شد.
گردنبندی که شخصیت ستوان دن تیلور با بازی گری سینایس بر گردن دارد عبارت «ما را در مبارزه حفظ کن» روی آن نقش بسته است. در واقع جک تریس، برادر زن گری سینایس در هنگام حضور در جنگ ویتنام در سال‌های ۱۹۶۷ و ۱۹۶۸ این گردنبند را به گردن داشت.
سالی فیلد که در فارست گامپ نقش مادر تام هنکس را بازی می‌کند، در دنیای واقعی فقط ۱۰ سال از وی بزرگتر است. فیلد در سال ۱۹۸۸، در فیلم Punchline نقش زنی را بازی کرده که به تام هنکس علاقه مند است.
فیلمبرداری صحنه‌ای که شخصیت جنی با بازی رابین رایت برای سربازان آمریکایی گیتار زده و آواز می‌خواند ۲۴ ساعت به طول انجامید. رایت بعد از فیلمبرداری از شدت سرما مریض شد.
نام خانوادگی شخصیتی جنی یعنی کوران، در هیچ جای فیلم گفته نمی‌شود. البته این نام را می‌توان روی بسته‌ی پستی وی مشاهده کرد.
تمام صحنه‌های مربوط به قایق در آب‌های کارولینایی جنوبی فیلمبرداری شد و برای صحنه طوفان از موتورهای جت برای تولید باد شدید استفاده شده است.
وینستون گروم، نویسنده کتاب فارست گامپ در مصاحبه‌ای اضهار کرده که همیشه در ذهنش جان گودمن، کامل‌ترین بازیگر برای ایفای نقش فارست بود.
از خانه‌ی فارست گامپ در سال ۲۰۰۰ برای فیلم میهن‌پرست (The Patriot) به کارگردانی رولند امریش هم استفاده شده است.
بعد از موفقیت فیلم، وینستون گروم به عنوان نویسنده کتاب فارست گامپ، جلد دوم آن را با نام گامپ و کمپانی (Gump and Co.) منتشر کرد. در پی ماجراهای جلد دوم کتاب، فارست با خود تام هنکس نیز دیدار می‌کند.

تام هنکس پس از فارست گامپ، در فیلم‌های آپولو ۱۳ (Apollo 13) به کارگردانی ران هاوارد و مسیر سبز (The Green Mile) به کارگردانی فرانک دارابوونت، مجددا با گری سینایس همبازی می‌شود و جالب اینجاست که هر سه فیلم نیز نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین فیلم می‌شوند.
فیلمبرداری کار فقط ۶۶ روز به طول انجامید که برای چنین فیلم عظیمی مدت زمان کمی به حساب می‌آید. در برخی منابع، مدت فیلمبرداری کار، ۴ ماه گزارش شده است.
رابرت زمکیس کارگردان فیلم، برای طراحی شهر گرین در ایالت آلاباما از نقاشی‌های نورمن راکول الهام گرفته است. صحنه‌ای که فارست کوچک در مدرسه روی صندلی نشسته و مادرش در اتاق بغل مشغول مذاکره با مدیر است دقیقا از روی نقاشی دختری با چشمان سیاه (Girl with a Black Eye) راکول الگوبرداری شده است.

نقاشی Girl with a Black Eye اثر نورمن راکول

تام هنکس پس از فقط یک و نیم ساعت مطالعه‌ی فیلمنامه کار، قرارداد بازی در فیلم را امضا کرد. البته شرط او برای قبول نقش این بود که تمام وقایع تاریخی فیلم دقیق باشند.
رابرت زمکیس برای ساندترک‌های فیلم، بیش از هر گروه موسیقی یا خواننده‌ای، از آهنگ‌های گروه The Doors استفاده کرده است. در طول فیلم ۶ آهنگ مختلف از این گروه پخش می‌شود.
سه درصد از سود فیلم به وینستون گروم، نویسنده کتاب فارست گامپ رسید.

وینستون گروم

تام هنکس در ابتدا به دنبال این بود تا با به لهجه‌ای ساده‌تر، دیالوگ‌های خود را بیان کند ولی رابرت زمکیس شدیدا تأکید داشت که لهجه‌ی غلیظ جنوبی فارست در رمان، در فیلم نیز حفظ شود. در ادامه، هنکس لهجه‌ی خود را با لهجه‌ی مایکل کانر هامفریس، بازیگر نقش دوران کودکی فارست هماهنگ کرد.
در ابتدای فیلم، دختر موقرمزی که در اتوبوس سرویس مدرسه نشسته، الیزابت هنکس، دختر واقعی تام هنکس است. در همان صحنه، اولین پسری که به فارست اجازه‌ی نشستن نمی‌دهد نیز الکساندر زمکیس، پسر رابرت زمکیس است.
فارست گامپ به انتخاب موسسه‌ی فیلم آمریکا در بین بهترین‌های تاریخ سینما در رتبه‌ی ۷۶ قرار گرفت.
این فیلم، فارست را در سنین مختلفی به نمایش می‌گذارد. ما در تمام صحنه‌های ابتدایی گذارهای سنی فارست، او را با تی‌شرتی آبی رنگ می‌بینیم.
شخصیت ستوان دن تیلور با بازی گری سینایس خطاب به فارست می‌گوید که روزی که تو کاپیتان قایق میگوگیری شوی، من هم فضانورد شده‌ام. این عبارت به کتاب فارست گامپ اشاره دارد که در آن، فارست واقعا یک فضانورد می‌شود. یک سال پس از فیلم فارست گامپ، فیلم آپولو ۱۳ (Apollo 13) به کارگردانی ران هاوارد به نمایش درآمد که در آن، تام هنکس و گری سینایس نقش دو فضانورد را ایفا کرده‌اند.
فارست از کودکی با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم کرده بود و مجبوبه‌اش جنی نیز، وی را در حالی که خواب بود ترک کرده بود. در ادامه، فارست به مدت ۳ سال و ۲ ماه و ۱۴ روز و ۱۶ ساعت در ایالت‌های مختلف آمریکا به دویدن ادامه داد. این موضوع بر اساس یک حقیقت علمی است که افراد مبتلا به اوتیسم، برای فرار از مشکلات خود، علاقه‌ی بسیاری به دویدن دارند.
رابرت زمکیس ایده‌های دیگری برای داستان فارست گامپ داشت که در نهایت، در مرحله‌ی اجرا از آنها صرف نظر کرد. یکی از این ایده‌ها مربوط به مارتین لوتر کینگ بود. در صحنه‌ای، فارست در کنار مارتین لوتر کینگ و طرفدارانش قرار دارد که در همان هنگام، چند سگ قصد دارند تا به جماعت حاضر حمله کنند. در ادامه، فارست توجه سگ‌ها را به خود جلب کرده و با آنها به بازی می‌پردازد و بدین ترتیب، لوتر کینگ و طرفدارانش از مهلکه جان سالم به در می‌برند.
در صحنه‌ای که فارست، صندلی چرخ‌دار ستوان دن را در یکی از خیابان‌های نیویورک هدایت می‌کند، آهنگ Everybody’s Talking از هری نیلسون در پس زمینه‌ی کار در حال پخش است و در همین هنگام، دن بر سر یک راننده کامیون فریاد می‌زند که من دارم از اینجا رد می‌شم. استفاده از این موسیقی و این عبارت به طور همزمان، در واقع اشاره‌ی مستقیمی است به فیلم کابوی نیمه شب (Midnight Cowboy) به کارگردانی جان شلزینجر.
به مناسبت بیست ساله شدن فیلم فارست گامپ، این فیلم در سپتامبر سال ۲۰۱۴ به صورت IMAX به نمایش عمومی درآمد.
در اوایل فیلم، جایی که شخصیت جنی مشغول پرت کردن تعدادی سنگ به همراه کفش‌هایش به سمت خانه‌ی قدیمی خود است، ناگهان به زمین می‌خورد. این صحنه به نوعی تداعی کننده‌ی نقاشی مشهور جهان کریستینا (Christina’s World) اثر اندرو وایت است.

نقاشی Christina’s World اثر اندرو وایت

صحنه‌های مربوط به جنگ ویتنام در جزیره فریپ واقع در کارولینای جنوبی فیلمبرداری شده است.
در هنگام فیلمبرداری صحنه‌های مربوط به فوتبال، تام هنکس با آنفولانزای شدید سر صحنه حاضر شد.
در صحنه‌ای که فارست، جنی را در میان تجمع صلح، در خلال مراسم یادبود لینکلن می‌بیند، برای نشان دادن انبوه جمعیت از ۱۵۰۰ نفر بازیگر سیاه لشکر استفاده شده است. در ادامه رابرت زمکیس، با استفاده از جلوه‌های کامپیوتری، این صحنه را طوری به تصویر می‌کشد که گویی چند صد هزار نفر در این تجمع حضور دارند. فیلمبرداری این صحنه دو روز به طول انجامید.
صحنه‌های مربوط به دیسکو، در هتل آمباسادور شهر لس‌آنجلس با استفاده از تصاویر آرشیوی باقیمانده از سال ۱۹۶۸ فیلمبرداری شده است. در ششم ژوئن سال ۱۹۶۸، در جریان مبارزات انتخاباتی آمریکا، رابرت کندی لحظاتی بعد از پیروزی در ایالت کالیفرنیا در آشپزخانه این هتل مورد اصابت گلوله قرار گرفته و کشته می‌شود.
صحنه‌ی مربوط به کلوپی که در آن جنی با گیتار برای سربازان به آواز خواندن می‌پردازد، در واقع در یک رستوران غذاهای دریایی در ساوانا فیلمبرداری شده است. این مکان یک سال بعد، به طور کامل تخریب شد.
میکلتی ویلیامسون که در این فیلم نقش شخصیت بوبا بلو را ایفا می‌کند، بعدها اعتراف کرد که پیش از فارست گامپ، برای نقش‌های کمدی بسیاری تست داده بود ولی هر بار به خاطر لبهای کلفتش رد می‌شد. در طول فیلم، به لب‌های کلفت شخصیت بوبا نیز اشاره‌ای می شود.
با وجود فروش ۳۵۰ میلیون دلاری فارست گامپ در سینماهای آمریکا، پارامونت ادعا کرد که به دلایل افزایش بودجه، هزینه‌های مربوط به تبلیغات و همچنین هزینه‌های توزیع فیلم، این شرکت همچنان به سود مورد نظر خود دست نیافته است.
شخصیت سرمربی فوتبال که سونی شرویر نقش آن را ایفا کرده است، از شخصیت بیر برایانت، سرمربی افسانه‌ای تیم فوتبال دانشگاه آلاباما الهام گرفته شده است.
فارست گامپ، پرفروش‌ترین فیلم کارنامه‌ی رابرت زمکیس به عنوان کارگردان به حساب می‌آید.

تام هنکس در کنار رابرت زمکیس

در صحنه‌ی کلوب، شخصیت جنی با بازی رابین رایت، با نام مستعار بابی دیلن، آهنگ ماندگار «دمیدن در باد» (Blowin’ In The Wind) از باب دیلن را اجرا می‌کند.
چهار تن از بازیگران، در طول فیلم بیش از یک نقش را بازی می‌کنند. تام هنکس نقش فارست گامپ و جدش. گری سینایس نقش ستوان دن و اجدادش. میکلتی ویلیامسون نقش بوبا بلو و نقش پیشخدمت (در صحنه ملاقات فارست گامپ با جان اف کندی). سالی فیلد نقش مادر فارست و همینطور نقش یک خبرنکار مرد (در صحنه‌هایی که فارست مشغول دویدن است).
الن لویس به عنوان مسئول انتخاب بازیگران فیلم، هالی جوئل آزمنت را در یک پیتزا فروشی دیده و او را برای ایفای نقش پسر فارست گامپ انتخاب کرد. آزمنت در سال ۱۹۹۹ با بازی در فیلم حس ششم (The Sixth Sense) به کارگردانی ام نایت شیامالان، در سن ۱۱ سالگی نامزد دریافت جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد و دو سال بعد، در فیلم هوش مصنوعی (A.I. Artificial Intelligence) به کارگردانی استیون اسپیلبرگ، نقش آفرینی بسیار خوبی را از خود به جا گذاشت. آزمنت این روزها بیشتر در فیلم‌های سینمایی درجه‌ی چندم ظاهر شده یا به عنوان بازیگر مهمان، در سریال‌های تلویزیونی حضور می‌یابد.

هالی جوئل آزمنت

در صحنه‌ی ابتدایی فیلم، یک پر در میدان مدیسون در ساوانا در هوا شناور است، سپس آنقدر بالا می‌رود که به سختی قابل مشاهده است و در ادامه از کلیسای پروتستان گذشته و به میدان چیپاوا در نیم مایلی میدان مدیسون می‌رسد. بسیاری بر این باورند که این صحنه به صورت کامل با استفاده از جلوه‌های کامپیوتری ساخته شده است در حالی که سازندگان فیلم، پری واقعی را در مقابل یک پرده‌ی آبی، در هوا به حالت شناور درآورده و فقط نوع حرکت آن در برخی لحظات از طریق کامپیوتر هدایت می‌شد.
هانا هال با ایفای نقش دوران کودکی شخصیت جنی، نخستین حضور سینمایی خود را تجربه کرده است. او نیز همچون آزمنت، این روزها در فیلم‌های مطرحی بازی نمی‌کند.
روز تولد شخصیت جنی روی سنگ قبر وی، شانزدهم جولای سال ۱۹۴۵ نوشته شده است. در این روز که به عنوان آغاز عصر اتم از آن یاد می‌شود، ارتش آمریکا در قالب آزمایش ترینیتی، برای نخستین بار یک سلاح هسته‌ای را به صورت آزمایشی منفجر کرد. بمباران هسته‌ای هیروشیما و ناگازاکی توسط آمریکا، تنها چند هفته پس از این آزمایش رخ داد.
مجله‌ی پریمیر، فیلم فارست گامپ را در میان ۲۰ فیلم مطرح تاریخ سینما قرار داده که بیش از حد لیاقتشان به آنها بها داده شده است.
با اینکه در فیلم اشاره‌ای به دلیل مرگ جنی نمی‌شود ولی طبق آنچه در کتاب گامپ و کمپانی آمده، او بر اثر ابتلا به هپاتیت C و سابقه‌ی اعتیاد به مواد مخدر در دهه‌ی هفتاد از دنیا می‌رود. این در حالی است که تا سال ۱۹۸۹، هپاتیت C یک بیماری ناشناخته بود. به همین دلیل است که جنی می‌گوید که این یک ویروس ناشناخته است و پزشکان راهی برای درمان آن پیدا نکرده‌اند.

فارست در تمام طول فیلم به جای کلمه‌ی Were از کلمه‌ی Was استفاده می‌کند. سکانسی که جنی در بستر مرگ است، تنها صحنه‌ای است که فارست کلمه‌ی Were را به کار می‌برد.
از همان صحنه‌ی ابتدایی فیلم تا لحظه‌ی مرگ جنی، فارست همواره تمام دکمه‌های پیراهن خود را می‌بندد ولی پس از مرگ جنی، او دکمه‌ی یقه‌ی خود را باز می‌کند که این حرکت به نوعی نماد تاثیر سنگین مرگ وی و بروز تغییراتی در شخصیت فارست است.
در حالی که فارست بر سر قبر جنی مشغول صحبت کردن است، دسته‌ای از پرندگان را می‌بینیم که در حال پرواز کردن هستند. این صحنه در واقع به آرزوی جنی اشاره دارد که از خدا خواسته بود تا او را به پرنده‌ای تبدیل کرده تا به دوردست‌ها پرواز کند.

تانی کال

زومجی