«اینترنت اشیاء» مفهومی جدید در دنیای فناوری است که برای نخستین بار در سال ۱۹۹۹ توسط کوین اشتون مورد استفاده قرار گرفت و جهانی را توصیف کرد که در آن اشیای بی‌جان برای خود هویت دیجیتال دارند؛ بنابراین چنین فناوری با چالشهای بسیاری مواجه خواهد بود.
به گزارش خبرنگار علمی باشگاه خبرنگاران پویا؛ به شبکه‌ای درونی از دستگاه‌های فیزیکی، وسایل نقلیه، ساختمانها و موارد دیگر تعبیه شده با الکترونیک، نرم‌افزار، سنسورها، رله و شبکه اتصال که این اشیاء را قادر به جمع‌آوری و تبادل اطلاعات می‌کند، «اینترنت اشیاء» می‌گویند.
به‌طور کلی این مقوله به بسیاری از چیزها شامل اشیاء و وسایل محیط پیرامون‌مان که به شبکه اینترنت متصل و توسط اپلیکیشنهای موجود در تلفنهای هوشمند و تبلت کنترل مدیریت می‌شوند، اشاره دارد یا به عبارت دیگر اینترنت اشیاء به شبکه‌ای از دستگاه‌های الکترونیکی گفته می‌شود که دارای یک آدرس IP بوده و از طریق اینترنت به هم متصل می‌شوند.
واژه «چیزها» در عبارت اینترنت اشیاء می‌تواند به طیف گسترده‌ای از دستگاه‌ها مانند ایمپلنت نظارت بر قلب، فرستنده زیست تراشه در حیوانات مزرعه، حلزونهای الکتریکی در آبهای ساحلی، خودروهای دارای سنسور، دستگاه‌های تجزیه و تحلیل DNA برای نظارت بر محیط زیست یا دستگاه‌های عملیات میدانی که به آتش‌نشانان در عملیات جستجو و نجات کمک می‌کند، اطلاق شود.
مطالعات بین‌المللی درباره این حوزه فناوری و چالشهای پیش‌روی آن می‌گوید که تا سال 2020 بالغ بر 50 میلیارد دستگاه متصل به اینترنت وجود خواهد داشت و تا پایان سال جاری میلادی (2017) بیش از 28 میلیارد دستگاه اینترنت اشیاء در دنیا تولید خواهد شد؛ این میزان تولید طی سالهای 2018 و 2019 به ترتیب به 34 و 49 میلیارد می‌رسد.
عمده‌ترین کاربردهای اینترنت اشیاء طی این سالها «مراقبت از سلامت» و «ماشین هوشمند و سرویسهای ابری خودکار» خواهد بود و چالشهایی که در ارتباط با آن مطرح است شامل «اتصال»، «پیچیدگی» و «امنیت» است.
تحقیقات مربوط به حوزه تأمین امنیت اطلاعاتی نشان می‌دهد که بسیاری از دستگاه‌های گسترش یافته اینترنت اشیاء، سیستم امنیتی قابل اتکایی ندارند.
با این حال پیشتازترین برنامه‌های اینترنت اشیاء در زمینه «خانه هوشمند»، «شهر هوشمند» و «شبکه‌های هوشمند» خواهد بود.
