کبوترها مفاهیم انتزاعی فضا و زمان را تشخیص می‌دهند
بر طبق مقاله جدید، کبوترها می‌توانند مفاهیم انتزاعی فضا و زمان را تشخیص بدهند و ظاهرا برای این کار از یک ناحیه متفاوت از مغزشان استفاده می‌کنند که با انسان‌ها و نخستی‌ها(Primates) فرق دارد. این یافته به بینش جامعه علمی می افزاید چرا که مشخص شده، گونه‌های جانوری مرتبه پایین قادر به تصمیم‌گیری انتزاعی سطح بالا هستند.
انسان ها قادر به درک فضا و زمان هستند حتی بدون کمک ابداعاتی نظیر ساعت یا خط‌کش. ناحیه‌ای از مغز که به انسان کمک می کند تا آن مفاهیم انتزاعی را ملموس‌تر نماید، کورتکس آهیانه‌ای نام دارد؛ بخشی از کورتکس مغزی و بیرونی ترین لایه مغز. کورتکس(پوسته) مغزی جایگاه فرایندهای سطح بالایی مثل گفتار و تصمیم‌گیری است و چهار لُبی که آن را تشکیل می دهند (مِن جمله کورتکس آهیانه‌ای)، انواع مختلفی از اطلاعات حسی را پردازش می کنند.
اما مغز کبوتر فاقد کورتکس آهیانه‌ای است یا حداقل کورتکسی که متمایز از سایر بخش‌های مغز عمل کند. بنابراین، پرندگان باید از ناحیه دیگری از مغز برای تفکیک میان فضا و زمان استفاده کنند؛ یا شاید یک ساز و کار تکاملی مشترک در دستگاه عصبی مرکزی وجود دارد که همه نخستی‌های اولیه و پرندگان از آن بهره می‌برند.
پروفسور «ادوارد واسرمن» از دانشگاه آیوا می گوید: «انتظار می رود توانایی شناختی پرندگان حالا نزدیک به توانایی شناختی انسان‌ها و نخستی‌های غیرانسان باشد. آن دستگاه‌های عصبی پرندگان قابلیت هایی فراتر از مغز عرضه می کنند.» پروفسور واسرمن و همکارانش کبوترها را وادار به انجام یک سری کارها کردند که به آن آزمون «بزرگی مشترک» گفته می شود. به عبارت ساده‌تر، یک خط افقی ۶ یا ۲۴ سانتی‌متری به مدت ۲ یا ۸ ثانیه بر روی نمایشگر رایانه به کبوترها نشان داده شد. اگر آنها به درستی طول و مدت زمان خط را اعلام می کردند، غذا می گرفتند.
محققان طول خطوط بیشتری را به کار گرفتند و تغییرپذیری بیشتری در قضاوت اینکه خط مورد نظر بلند است یا کوتاه، اِعمال کردند. آنها همچنین خط را در مدت زمان کوتاه و طولانی به کبوترها نشان دادند. پروفسور واسرمن خاطرنشان کرد: «حالا این کار کبوترها را وادار به پردازش همزمان فضا و زمان می کند؛ زیرا آنها نمی‌دانند که از کدام از آنها آزمون گرفته می‌شود.»
تیم پژوهش دریافت که طول خط بر قدرت تفکیک مدت زمان پرنده تاثیر گذاشت و مدت زمان خط هم بر قدرت تفکیک طول خط تاثیر گذاشت. برهم‌کنش فضا و زمان مشابه با تحقیقات انجام شده با انسان‌ها و میمون‌ها بود و رمزگذاری عصبی مشترک این دو بُعد فیزیکی مشخص شد. دانشمندان قبلا بر این باور بودند که کورتکس آهیانه‌ای جایگاه این برهم‌کنش بود. اما چون کبوترها فاقد یک کورتکس آهیانه‌ای مشخص‌اند، یافته‌های جدید نشان می دهد که همیشه هم این طور نیست.
«بنجامین دکورته» دانشجوی دانشگاه آیوا بیان نمود: «بر طبق نتایج بدست آمده، کبوترها فضا و زمان را مشابه با انسان‌ها و سایر نخستی‌ها مورد پردازش قرار می دهند. کبوترها سیستم‌های مغزی دیگری دارند که به آنها اجازه می دهد تا این ابعاد را درک کنند.» جزئیات بیشتر این پژوهش در مجله Current Biology منتشر شده است.
برگرفته از sci-news
