آخرین مطالعات صورت گرفته نشان داد در جو دو سیاره مذکور کربن به میزان قابل ملاحظه در حالت کریستالی یافت می‌شود که این اتفاق به دلیل تاثیرات گازی در فضای سیارات صورت می‌گیرد. در زحل و مشتری رعدوبرق‌های مکرر باعث می‌شود تا متان به نوعی دوده تبدیل شود که از آن با نام علمی کربن یاد می‌شود. این دوده‌ها ابتدا به شکل تکه‌های گرافیت ایجاد می‌شوند و سپس تبدیل به الماس می‌شوند.
به گفته محققان، بارش تگرگ در زحل و مشتری با دانه‌های الماس انجام می‌شود و از آنجای که سطح دو سیاره یاد شده دمای بسیار زیادی دارد، دانه‌های الماس پس از برخورد با آن ذوب می‌شوند. دکتر «کِوین بِینس» از دانشگاه ویسکونسین-مادیسون که یکی از محققان آزمایشگاه «رانش جت» وابسته به سازمان فضایی ناسا محسوب می‌شود، در این خصوص گفت: «بزرگترین دانه الماس که در زحل و مشتری سقوط می‌کند، یک سانتی‌متر قطر دارد و به اندازه‌ای بزرگ است که می‌توان با آن نگین انگشتر ساخت». محققان دریافتند در سیاره زحل در طول یک سال به طور میانگین هزار تن الماس از آسمان می‌بارد.
فارس
