اغلب وقتی صحبت از ناسا می شود، تصاویری از مریخ و ایستگاه های فضایی در ذهن تداعی می شوند. اما این سازمان هدایت تحقیقات مهمی در زمینه وضعیت جو و آب و هوا را نیز بر عهده دارد. یکی از پروژه های این تحقیقات با نام Cloud-Aerosol LIdar with Orthogonal Polarization یا به اختصار (CALIOP) است که بر روی ماهواره کالیپسو (CALIPSO) تعریف شده است؛ ماهواره ای که مخصوص مطالعات زیست محیطی بوده و دارای ابزارهایی برای سنجش از راه دور هواپخش ها و ابرهاست. در این پروژه سطح پلانکتون های موجود در ابرها را اندازه گیری می شود.

ماهواره کالیپسو ناسا

پیش از این، ناسا تنها می توانست با مشاهده ی بازتاب نور خورشید از سطح اقیانوس ها میزان سطح پلانکتون ها را به صورت ماهواره ای مورد سنجش قرار دهد. اما سیستم مبتنی بر لیدار که در این پروژه از آن استفاده می شود، به منابع نوریِ خارجی برای سنجش سطح گیاهان میکروسکوپی آبها وابسته نبوده و قادر به مشاهده و ارزیابی پوشش گیاهی آب ها در روز و شب و حتی با وجود لایه های نازکی از ابر است. در فناوری لیدار که از جمله تکنولوژی های سنجش از راه دور است، کیس مورد مطالعه توسط لیزر هدف گیری شده و نور منعکس شده  مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد، این فناوری از اصول رادار پیروی کرده و «رادار لیزری» نیز نامیده می شود.

طبق گفته ی Chris Hostetler، دانشمند تحقیقات مذکور، پروژه CALIOP توانست تفکرات و باورهای ما در مورد سنجش از راه دور اقیانوس ها و از طریق فضا را تغییر دهد. به واسطه ی این پروژه، امکان مطالعه ی آنچه در اکوسیستم آب های موجود در عرض جغرافیایی بالا جریان دارد را در هر زمانی از سال فراهم شده است. دستاوردی که دریچه های جدیدی را به روی محققان باز کرده و به شناخت هرچه بیشتر و بهتر تغییرات آب و هوایی کمک کرده است.

از سال ۲۰۰۶ تا به امروز محققان در طی پروژه CALIOP قادر به مطالعه ی انواع مختلفی از پلانکتون ها شده اند. به عقیده ی Michael Behrenfeld، محقق در زمینه پلانکتون های دریایی در دانشگاه Oregon State، اگر بخواهیم درک درست و کاملی از شبکه غذایی و تولیدات بیولوژیکی اکوسیستم های موجود در قطب داشته باشیم، باید علاوه بر مطالعه ی تغییرات ایجاد شده در یخچال های طبیعی موجود در قطب ها به تغییرات ایجاد شده در پوشش گیاهی و جانداران میکروسکوپی اقیانوس های قطبی نیز توجه کرد.

Vitrino